Broń biała to broń służąca do walki wręcz, nie mająca elementów wybuchowych

Dawniej bardzo popularna, obecnie wyparta z wojska przez broń palną. Poza sporadycznym wykorzystaniem przez oddziały specjalne, w powszechnym użyciu są jedynie bagnety oraz noże. Pozostała jest bronią paradną (kordzik i szabla) oraz sportową. Używana jest przez stowarzyszenia kultywujące tradycję, np. rycerskie i kawaleryjskie.

Broń obuchowa, np. maczuga

Broń obuchowa – ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych. Zazwyczaj ma postać metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu. Wyróżnia się dwa rodzaje broni obuchowej:

• broń obuchowa miażdżąca, np. pałka, maczuga, kastet wekiera, buława, buzdygan, młot bojowy, cep bojowy, kiścień
• broń obuchowo-sieczna, np. topór, siekiera, nadziak, czekan, bałta

Broń tnąca, np. miecz
Miecz
Miecz – biała broń sieczna, charakteryzująca się prostą głownią, zwykle obosieczną (badacze średniowiecza nie uznają pojęcia miecz jednosieczny - miecz może być tylko obosieczny - jednosieczne są kord, tasak i szabla) i otwartą rękojeścią. W zależności od typu, miecz trzymany był jedną ręką (większość mieczy) lub dwiema rękami. Do mieczy zalicza się też japońską broń sieczną typu katana, z zakrzywioną jednosieczną głownią.

Broń sieczna to broń biała służąca do zadawania cięć. Znana jest już od epoki brązu. Aż do XVIII wieku różne jej rodzaje stanowiły podstawową broń ręczną wojowników, rycerzy i żołnierzy w większości regionów świata. Sporadycznie była używana jeszcze w okresie II wojny światowej. Obecnie, z wyjątkiem noży i bagnetów, broń sieczna stanowi jedynie broń honorową oraz sportową.

Broń sieczna z wyraźnym ostrzem składa się przede wszystkim z głowni i rękojeści. Zwykle w jej skład wchodzi także jelec, oddzielający głownię od rękojeści; poszczególne rodzaje broni siecznej posiadają ponadto dalsze części składowe. Do wyposażenia dodatkowego należy pochwa do przechowywania broni. W zależności od rodzaju broni, głownia może być prosta lub zakrzywiona, o różnej długości, kształcie i szerokości; jednosieczna, lub obosieczna; tnąca lub kłująca.

Broń sieczna z częścią bojową prostopadłą do osi broni składa się z drzewca i prostopadle zamontowanego ostrza. Czasami występuje półokrągły jelec i/lub szpikulec na końcu drzewca. W zależności od rozmiaru broń była transportowana w ręce (np. halabarda), albo zawieszona u pasa na rzemieniu lub łańcuszku.

Broń kłująca, np. włócznia

Kłująca broń drzewcowa służyła głównie do walki piechoty z konnicą. Składała się z długiego drzewca i zamieszczonego na końcu ostrza lub grotu. Przykładami kłującej broni drzewcowej jest:

• włócznia
• kopia
• partyzana

Broń tnąco-kłująca, np. halabarda

Broń tnąco - kłująca - Broń skonstruowana tak, że równie wygodnie jest zadawać nią pchnięcia, jak i ciąć. Efekt ten uzyskano dzięki odpowiedniej budowie ostrza (pałasz), lub zastosowaniu kilku ostrz na jednym drzewcu (halabarda).

Podział:

• Sieczna

pałasz, szaszka

• Drzewcowa

glewia, halabarda, naginata, gizarma